مقاله

پتانسیل ورزش کشور بسیار بیشتر از آن چیزی است که امروز به چشم می‌آید. این واقعیت از سوی کارشناسان و خبره‌های این حوزه تأیید شده است، اما مشکل اینجاست که هنوز استعدادهای زیادی در ایران هستند که فرصت ظهور و ترقی به آن‌ها داده نشده است.

در ادامه یادداشت ۱۷ بهمن روزنامه جوان به قلم اشرف رامین می‌خوانیم: پتانسیل ورزش کشور بسیار بیشتر از آن چیزی است که امروز به چشم می‌آید. این واقعیت از سوی کارشناسان و خبره‌های این حوزه تأیید شده است، اما مشکل اینجاست که هنوز استعدادهای زیادی در ایران هستند که فرصت ظهور و ترقی به آن‌ها داده نشده است. توجه به این موضوع اهمیت استعدادیابی در سطح خرد و کلان را نشان می‌دهد.

کشف استعدادها مقوله‌ای مهم در ورزش همگانی و قهرمانی محسوب می‌شود و توجه به آن آینده این حوزه را تضمین می‌کند. طی این سال‌ها برنامه‌های مختلفی در خصوص استعدادیابی در رده‌های مختلف انجام شده و سازمان‌ها، فدراسیون‌ها و هیئت‌های زیادی در آن نقش داشته‌اند. معمولاً فدراسیون‌ها با اعزام نمایندگان خود و برگزاری مسابقات و اردوها در استان‌های مختلف، ورزشکاران به‌ویژه در رده‌های پایه را رصد می‌کنند و از این طریق نخبگان را در برنامه‌های حمایتی خود قرار می‌دهند تا در آینده ستاره‌های ورزش کشور لقب بگیرند. از طرفی آموزش و پرورش و سازمان بسیج نیز برنامه‌های استعدادیابی را با برپایی پایگاه‌های خود در سراسر کشور دنبال می‌کنند. در عین حال هیئت‌های استانی نیز وظایف‌شان را فراموش نکرده و در این پروسه سهم‌شان را ایفا می‌کنند.

پیدا کردن استعدادهای نهفته پروژه عظیمی است که تاکنون افتخارات زیادی را نصیب ورزش کشور کرده و اگر مدیران ورزش با جدیت بیشتری این موضوع را پیگیری کنند، نه‌تن‌ها نگران جایگزینی ستاره‌ها و نسل‌های طلایی نخواهیم بود، بلکه باید منتظر ظهور ستارگان جدید هم باشیم. برای رسیدن به این هدف، تدوین برنامه‌های کوتاه و بلندمدت ضروری است.

این برنامه‌ها باید از سوی کارشناسان امر تأیید شود و پس از گرفتن تأییدیه‌ها و در نظر گرفتن بودجه لازم، در دستور کار همه ارکان ورزش قرار بگیرد. به سرانجام رسیدن این پروژه همکاری همه‌جانبه را می‌طلبد، از یک‌سو وزارت ورزش باید نقش نظارتی‌اش را به خوبی ایفا کند و عملکرد مدیران ارشد بابت این مسئله را مورد ارزیابی دقیق قرار دهد. از سوی دیگر فدراسیون‌ها، ادارات کل استان‌ها و هیئت‌ها نیز باید همسو با برنامه استعدادیابی پیش بروند. در این مسیر آن‌ها موظفند با جدیت و اهتمام هرچه بیشتر در جذب و کشف استعدادهای سراسر کشور تلاش کنند و اجازه ندهند دوری مسافت یا محروم بودن یک شهر و منطقه به سوختن یک استعداد بزرگ منجر شود. تشکیل کارگروه‌های ویژه برای شناسایی نخبه‌ها در رده‌های پایه نیز کمک بزرگی به این پروژه خواهد کرد.

استعدادیابی بحث جدیدی در ورزش ما نیست و در دهه‌های اخیر بارها طرح‌های متنوعی در این زمینه اجرا شده است، اما چالش اصلی زمانی پیش می‌آید که پروسه شناسایی چهره‌ها بعضاً به صورت گلخانه‌ای و پراکنده انجام می‌شود. اینکه با یک فراخوان عده‌ای از ورزشکاران نونهال و نوجوان را بدون برنامه گردهم بیاوریم و اخبار آن را با آب و تاب بازتاب دهیم، نتیجه مطلوبی در پی نخواهد داشت. اینگونه طرح‌ها باید با یک پشتوانه قوی فنی، کارشناسی و آینده‌نگری برگزار شوند تا خروجی لازم را داشته باشند و ثمره آن در عرصه‌های مهم به چشم آید.

در سال‌های گذشته برخی رشته‌ها با تکیه بر مدیریت قوی و با همکاری هیئت‌ها، استان‌های مختلف و همچنین ظرفیت‌های بسیج، آموزش و پرورش و حتی ورزش دانشگاهی برای خود پشتوانه قوی در تمامی رده‌ها فراهم کرده‌اند تا جایی‌که نگرانی از بابت رفتن ستاره‌ها و تغییر نسل ندارند، اما سایرین تا کفگیرشان به ته‌دیگ می‌خورد یاد استعدادیابی و سوءمدیریت‌های صورت گرفته در این خصوص می‌افتند. با مصدومیت یا بازنشستگی یک ستاره ورزشی نباید یک رشته و یک فدراسیون وارد بحران شود. اگر مدیران به جای از دست دادن زمان، دعواهای داخلی و تلاش برای رسیدن به پست و مقام، کمی هم برای بها دادن به استعدادهای جوان وقت بگذارند، هرگز خلأیی از بابت تغییر نسل و جایگزینی نفرات احساس نخواهند کرد.